No mud no lotus

Wat als je laat zijn wat er is? Geen weerstand biedt. Je accepteert en observeert. Mild en zonder oordeel. Wat als je iets ruimte geeft en wellicht zelfs voorzichtig omarmt? Wat als je meebeweegt en niet tegen de stroom in zwemt?Het leven is een aaneenschakeling van ups en downs. Vaak balen we van downs. We verzetten ons er tegen, vechten en duwen. Maar wist je dat juist die downs ons meer vertellen dan ooit? Dat het juist de downs zijn die je laten groeien? Onze enige opdracht is om er ruimte aan te geven. Hoe moeilijk ook. Het mag er zijn. Je mag voelen. Je zult merken dat zodra je erin duikt en je geen weerstand meer biedt aan zich aan je opdringend verdriet, boosheid of angst, je er middenin zwemt. Je zwemt in die modderpoel. De modderpoel van ellende. En zoals dat gaat met modder is ook dit; vies, plakkerig, zwaar en zwart. En in die modderpoel zul je vervloeken dat je de keuze hebt gemaakt erin te springen. Maar uiteindelijk zul je de overkant bereiken. Linksom, rechtsom, rechtdoor, je gaat de overkant bereiken.Aan de overkant krijg je een medaille en een kroon. You did it. Je hebt je niet van je stuk laten brengen door al die emoties, door al die pijn, door al dat slijk. Nee, je hebt het aangekeken en gezegd ‘bring it on’. En dan geeft het leven je kadootjes. Dan voel je dat frisse briesje door je haar, de zon op je wangen. Dan ruik je dat vers gemaaid gras, dan proef je die croissant en dan hoor je die muziek. Dan leef je. Want dat is het, leven.

Lees meer »

Laat los, groei en geniet

Om te groeien moet je je schuldig maken. Je zult altijd fouten maken of het in andermans ogen verkeerd doen. Maar als jij je verantwoordelijk blijft voelen voor andermans levens naast dat van jou, laat je jezelf in de steek en ontzeg je jezelf potentieel. Je kunt niet dragen wat niet van jou is en bent per definitie niet verantwoordelijk voor het geluk van de ander.

Lees meer »

Verlangzaam en groei

Vanmorgen startte ik de dag met een wandeling. Dit werkt altijd verfrissend, verkwikkend en verhelderend. Ik nam bewust mijn omgeving waar. De eenden met hun kleintjes, een reiger langs de waterkant, velerlei soorten bloemen, veel groen en op verschillende plekken zag ik slakken. Ik maakte een foto van een klein slakje met een huisje op zijn rug. 'Haast je langzaam' kwam in me op. We moeten zoveel en nemen te weinig tijd om stil te staan en echt tijd voor onszelf te hebben. Social media slokt ons op, we raken ver verwijderd van ons innerlijk kompas en laten ons leiden door de buitenwereld in plaats van door onszelf. Terwijl, zo realiseerde ik me al wandelend, de grootste groei ontstaat op momenten van verstilling. En de grootste groei niet persé altijd zichtbaar is. Denk aan een zaadje. Recent hebben wij met de moestuintjes van de AH een klein groenteparadijsje voor de kinderen gecreëerd. Het duurde even voor de eerste groene steeltjes hun hoofd boven de aarde staken. Terwijl het ontkiemen en door de aarde naar boven reiken eigenlijk het grootste proces omvatten. Zo werkt het ook voor ons mensen. Wanneer we een idee hebben, of ergens mee zitten, is het zaak dat we daarmee gaan zitten; het zaadje planten. En wat je aandacht geeft groeit dus heb aandacht voor wat het in jou is dat gezien mag worden. Je zult zien dat juist door te verlangzamen, door aandacht te hebben voor wat er op dat moment is en alleen dat er te laten zijn, er transformatie plaatsvindt. Misschien vind je dat vaag klinken maar weet je waarom je dat waarschijnlijk vaag vindt? Omdat wij bepaald hebben dat alles snel en zichtbaar moet zijn. Maar een zaadje kunnen we toch ook niet sneller laten ontkiemen? We kunnen dit proces niet bespoedigen. Het enige wat we kunnen doen is bewateren, licht geven en wachten. En zo werkt het dus ook met ideeën of processen in jou. Heb er aandacht voor, ben geduldig, heb vertrouwen, geef jezelf ruimte en tijd en zie dan eens wat er gebeurt. Je zult versteld staan. 

Lees meer »